ارتباط دیسترس اخلاقی و توانمندی محیطی در پرستاران بیمارستان های آموزشی شهر کرمان

دیسترسی اخلاقی یکی از مسائل اخلاقی شایع در حرفه بهداشتی است که می تواند عواقب متفاوتی را برای پرستاران به دنبال داشته باشد. یکی از مسائلی که می تواند بر شدت این پدیده و همچنین واکنش پرستاران نسبت به آن تأثیر داشته باشد توانمندی آن ها در محیط های کاری است، لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط بین دیسترس اخلاقی و توانمندی محیطی در پرستاران صورت گرفته است. واحدهای مورد پژوهش 300 نفر از پرستاران بیمارستان های آموزشی شهر کرمان بودند که به روش سهمیه ای و مطابق با معیارهای ورود انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده پرسشنامه 21 سؤالی دیسترس اخلاقی کورلی و پرسشنامه 30 سؤالی توانمندی محیطی راندولف و بلانچارد بود. داده ها پس از جمع آوری توسط نرم افزار spss 16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته و از آزمون های آماری توصیفی و تحلیلی استفاده شد. نتایج حاکی از وجود ارتباط معنی دار معکوسی بین شدت و تکرار دیسترس اخلاقی و توانمندی محیطی در پرستاران بوده است (0/05>p). میانگین شدت دیسترس اخلاقی 3 (دامنه5-0) و میانگین تکرار دیسترس اخلاقی 44/2 (دامنه 5-0) بوده است. میانگین توانمندی محیطی پرستاران نیز 4/65 (دامنه 7-1) محاسبه شده است. وجود ارتباط منفی معنی دار بین متغیرهای موجود حاکی از آن است که با توانمندکردن هرچه بیشتر پرستاران در محیط های بالینی می توان دیسترس اخلاقی آن ها را کاهش داده و از بروز پیامدهای ناخوشایند آن جلوگیری نمود. این خود لزوم توجه به امر برنامه ریزی در زمینه توانمندسازی هرچه بیشتر پرستاران در محیط های بالینی را آشکار می سازد.